Οχι.Δεν έφταιγε το κρύο.Ούτε το ψιλόβροχο που έπεφτε όλη την μέρα.Η Τσιμισκή ήταν μπλοκαρισμένη.Μια χαρά με συνεπήρε.Λες; Εσβησε γρήγορα η ελπίδα.Η πλατεία ήταν άδεια. Κι όμως τα καφέ ήταν γεμάτα,καθώς και οι γύρω δρόμοι.Πολύς κόσμος βολτάριζε ανέμελα,χωρίς να ξέρει-ίσως-και ακόμα χειρότερα χωρίς να ενδιαφέρεται.Τσατίστηκα,αλλά και απογοητεύτηκα.Πώς γίνεται μετά από όσα ζούμε καθημερινά, να μην νιώθουμε την ανάγκη να εκτονωθούμε ,να αντιδράσουμε, να δείξουμε ότι είμαστε ζωντανοί, ότι δεν κατάφεραν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι, ότι είμαστε ακόμα εδώ;Και βέβαια δε μιλάω για φασαρίες και ξύλα.Μόνο για παρουσία,για διάθεση αγωνιστική ,για να απαιτήσουμε όλα αυτά που μας ανήκουν και μας τα παίρνουν πίσω, μαζί με την αξιοπρέπειά μας.Πώς γίνεται;Ολη η Ευρώπη στους δρόμους και εμείς πού;Μαζί με όλα τα άλλα,ένιωσα και ντροπή.